نوشته از شهید منوچهر دلپذیر
خوش دارم از همه چیز وهمه کس بگریزم
جز خدا ایمنی وهمراهی نداشته باش
خوش دارم که زمین زیر اندازم وآسمان بلند رو اندازم
واز همه زندگی وتعلقات آن آزاد گردم
خدایا تو مرا برق کردی تادر آسمان ظلمت زده بتازم وسیاهی این شب ظلمانی را بدرم.
دوست دارم که مرا بسوزانند وخاکستر مرا بباد بسپارند تا حتی قبری رااز این زمین اشغال نکنم.
مسافرم نمی دانم مسافر کجا بازم تنها می روم نمی دانم کجا
یادم است آنروز عصر در مکان مقدس
چه گفتی بامن که هنوز یادم است
آنروز گم وگر می شود
وای برمن که میمیرم از درد تنهایی تو
نمی خواهم که دنیا باشد بعداز تو برای من
در باغی نشسته بودم تنها گلی را دیدم شاید تو باشی
بوکردم دیدم تو هستی اما افسرده از غم روزگار
برحال تو گریه ام شد روان نمی دانم چرا؟
آتش زبانه می کشد خون می جوشد
صدا بلند می شود اشکها سرازیر می شود
برای تو چون تو بودی باآن او رفت تو رفتی آن خواهد امد
دیده ام ترا می بیند چو ترا دارد.
دوستی افتد از دستم دیگر بر نمی گردد
باباری از غم تنهایم گذاشت تنها هستم-تنها هستم
همی گویم وگفته ام بارهائ بود کیش من مهر دلدادرها
پرستش به من است در کیش مهر برونند زین جرگه هشیارها
بشادی وآسایش وخواب وخور ندارند کاری دل افکارها
بجز اشک چشم وبجز داغ دل نباشد بدست گرفتارها
گرکشته گردیدم در جبهه ای مادر میگرغم تواند ربغلی
چون شهیدم شاهدم شاهد م براین شهیدان خونین کفن
باز بادفتر وقلم تنها هستم باز با خاطرههای خویش تنها هستم
باز با یاد او به یاد آن روزهای خوب در خیابانهای شهر پارکهای خوب
که همه شاهدهستند برسرگذشت او
بدون تو این گلها همه خارند
بدون تو سبزه چمن همه کویرند بدون تو نیست روحی در بدن
بدون تو مجالی نیست برای ماندن